Wat als je wel weet wie je bent maar niet doet wat je wilt? Wanneer ga je dat dan doen?
Elsbeth emigreerde met man en twee jonge kinderen naar Vancouver. Haar man had werk dat hij overal kon doen, ideaal als je allebei van grote avonturen houdt.
Ze had het ogenschijnlijk goed voor elkaar. Maar boven op de prachtige berg waar ze was komen wonen kreeg ze een hele aparte gedachte; ‘ik kan wel doodgaan want niemand heeft me nodig.’ Ze schrok ervan want ze had notabene twee kinderen van 9 en 10.
Twee weken later stond het leven van haar en haar gezin op z’n kop want er was nog iets anders meeverhuisd: borstkanker, triple negatief, een agressieve vorm.
Ze zet als vanouds haar schouders eronder en cijfert zichzelf compleet weg terwijl ze allerlei zware behandelingen ondergaat. Niet zeuren, gewoon doorgaan is haar motto. Ze vergeet zichzelf. Is helemaal niet bezig met uit te vinden wie ze is, wat ze wil en kan. Uiteindelijk geneest ze van de borstkanker, woont zes jaar in Vancouver totdat het avontuurlijke bloed weer gaat borrelen. De verhuisdozen worden weer ingepakt en het gezin vertrekt naar Seattle, waar ze vier jaar wonen.
Ondertussen voelt Elsbeth zich altijd moe, heeft chronische pijnklachten maar laat dat aan niemand zien. Totdat ze in aanraking komt met het werk van Brené Brown.
Ze vreet haar boeken op en dat is het keerpunt in haar leven. Het roer gaat volledig om. Ze beseft ineens dat ze altijd voor anderen heeft gezorgd, een pleaser was, leunde op haar man en niet goed voor zichzelf zorgde. Ze besluit dat het tijd wordt zichzelf liefde te geven en haar eigen behoeftes te respecteren. Ze wil een hondje. Haar man niet. Het is voor het eerst dat ze iets wil en daar ook de volledige verantwoordelijkheid voor neemt. Dát is wat ze heeft geleerd door de kanker: ‘own it,’ zoals ze leerde van Brené Brown. Je moet vóelen wie je bent en wat je wil en daarvoor gaan. Ze verschuilt zich niet meer achter maskers. Ze wil niet meer bezig zijn of anderen haar gaan afkeuren als zij iets anders gaat doen. Ze is dichter bij zichzelf gekomen, heeft heel wat schillen van zichzelf afgepeld.
Ze was voor de kanker aan het overleven. Leefde ogenschijnlijk met veel lef maar ze vond diep van binnen alles doodeng. nu leeft ze haar eigen leven, samen met haar gezin in Zweden. Ze heeft haar identiteit volledig veranderd. Ze is liever voor zichzelf geworden en blijft steeds meer trouw aan zichzelf. Ze is steeds meer aan het vertragen, samen met haar hondje.
Ze weet wie ze is, wat ze wil en kan. Een zegen.
Elsbeth Joan Wissink
Comentários